حساسیت‌پذیری اکوریژن‌های خراسان رضوی به بیابان‌زایی بر پایۀ ارزیابی چرخۀ حیات

هدف از این پژوهش بررسی درجة حساسیت اکوریژن‌های خراسان‌رضوی، یکی از استان‌های مستعد شرایط تخریب و بیابانی‌شدن اراضی، به پدیدة بیابان‌زایی با استفاده از الگوی ارزیابی چرخة حیات (LCA) است. اکوریژیون‌ها مناطقی با شرایط اقلیمی تقریباً یکسان و تحت ماکرواقلیم‌ها با فرم غالب پوشش گیاهی است. ابتدا نقشة اکوریژن‌های منطقة مطالعاتی تهیه و در کلاس فراخشک سرد، خشک بیابانی فراسرد، خشک بیابانی سرد، خشک بیابانی معتدل، نیمه‌خشک فراسرد و نیمه‌خشک سرد طبقه‌بندی شد. سپس شش شاخص اصلی ضریب خشکی، کاربری اراضی، فرسایش بادی، فرسایش‌پذیری خاک، شوری و پوشش گیاهی با استفاده از تکنیک دلفی در منطقة مطالعاتی انتخاب و ارزیابی شد. درجة اهمیت هر شاخص با استفاده از الگوریتم آنتروپی برآورد شد. در نهایت، نقشة حساسیت‌پذیری بیابان‌زایی منطقه مورد مطالعه با استفاده از میانگین‌‌گیری هندسی تهیه شد. نتایج نشان داد که بیشترین درجة تأثیر مربوط به شاخص خشکی و پس از آن فرسایش بادی به ترتیب به میزان 37/0 و 22/0 است. همچنین، نتایج پژوهش مشخص کرد که در خراسان رضوی، اکوریژن خشک بیابانی معتدل دارای بیشترین میزان حساسیت‌پذیری به بیابان‌زایی است.